Hoe Jezus Christus het oude testament vervult

Een analyse van Matteüs 5:17-20

James M. Arlandson

Waarom offeren christenen geen dieren om boete te doen voor hun zonden?

Waarom hoeven christenen zich niet aan een koosjerdieet te houden (tenzij zij dit uit vrije keuze doen)?

Waarom zijn christenen niet verplicht om een centrale tempel te bouwen om zorgvuldig voorgeschreven rituelen te volgen in een land dat speciaal voor hen is uitgekozen?

Het driejarige openbare optreden van Jezus Christus, dat culmineerde in zijn dood en opstanding en de vestiging van zijn kerk, maakt een groot verschil tussen het oude testament (het oude verbond) en het nieuwe testament (het nieuwe verbond). In die drie korte jaren luidde hij een nieuw tijdperk van redding in, hoewel in het oude tijdperk de zaden van het nieuwe reeds aanwezig waren.

Het belangrijkste en soms moeilijk te verklaren verband tussen Jezus en zijn discipelen en het oude verbond wordt gevonden in Matteüs 5:17-20, in de context van de beroemde bergrede. De vier verzen in de Nieuwe Bijbel Vertaling (NBV) lezen:

5:17 Denk niet dat ik gekomen ben om de Wet of de Profeten af te schaffen. Ik ben niet gekomen om ze af te schaffen, maar om ze tot vervulling te brengen. 18 Ik verzeker jullie: zolang de hemel en de aarde bestaan, blijft elke jota, elke tittel in de wet van kracht, totdat alles gebeurd zal zijn. 19 Wie dus ook maar een van de kleinste van deze geboden afschaft en aan anderen leert datzelfde te doen, zal als de kleinste worden beschouwd in het koninkrijk van de hemel. Maar wie ze onderhoudt en dat aan anderen leert, zal in het koninkrijk van de hemel in hoog aanzien staan. 20 Want ik zeg jullie: als jullie gerechtigheid niet groter is dan die van de schriftgeleerden en de Farizeeën, zullen jullie zeker het koninkrijk van de hemel niet binnengaan.

Dit is een ingewikkeld gedeelte, onder meer omdat het op het eerste gezicht schijnt dat de wet en de profeten (een nieuwtestamentische uitdrukking om de volledige Schrift mee aan te geven; verg. Matteüs. 22:40; Lucas 16:16), nog steeds van kracht zijn zolang de hemel en de aarde bestaan. Maar zoals wij zojuist zeiden, schrijft het oude verbond dierlijke offers voor, terwijl christenen dat niet meer doen om hun zonden af te betalen. Wat is er gebeurd?

Het oude verbond staat tot het nieuwe verbond als de belofte staat tot de vervulling. Hoe vervulde Jezus Christus, hoe vervult hij nog steeds en hoe zal hij de beloften van de oude verbond vervullen?

Dat is een ingewikkeld verhaal. Christenen worden geïnstrueerd het oude testament te lezen en mogen daarvan profiteren, maar zij geloven niet dat alles daarin definitief is. Christenen eren het oude testament als het woord van God, net zoals Jezus dat deed. Maar zij lezen het door de visie van Jezus en de door de heilige Geest-geïnspireerde schrijvers van de boeken en epistels van het nieuwe testament ten slotte.

Niet alles als definitief? Welke delen daarvan zijn vandaag de dag dan nog van toepassing, als er überhaupt nog iets van toepassing is?

Veel christenen hebben een verkeerde kijk op deze belangrijke zaak, dus komt het niet als een verrassing dat moslims hierop eveneens een verkeerde kijk hebben. Op sommige websites en in artikelen verwijzen moslimpolemisten naar het oude testament om bijvoorbeeld het executeren van homoseksuelen te rechtvaardigen in de islam. Het staat in de bijbel, dus waarom zouden christenen hierover klagen? De polemisten schijnen te impliceren dat de hele mensheid terug moet gaan tot 1400 jaar voor Christus via de verwaterde en vervormde “ oude-nieuwe” wet van Mohammed om de oude regels voor iedereen opnieuw in te voeren. Maar polemisten begrijpen het verband tussen de oude en nieuwe testamenten niet. Wellicht zal dit artikel ertoe bijdragen deze zaak voor zowel christenen als moslims te verduidelijken.

De historische en letterlijke contexten van Matteüs 5:17-20

Het is noodzakelijk om een heilige tekst in zijn historische en letterlijke contexten te analyseren.

Historische context

De volgende twee culturele feiten zijn relevant voor Matteüs 5:17-20.

Ten eerste, tijdens Jezus’ openbare optreden waren de offers in de tempel in Jeruzalem nog steeds van kracht. Alle regels in de Thora (de wet) en de rest van het oude testament golden toen nog. De offers gaan in feite door tot het jaar 70 toen de Romeinen onder generaal Titus, zoon van keizer Vespasianus (die regeerde van 69 tot 79), de tempel vernietigden – een relevant beeld aangezien Jezus zei dat hij niet kwam om het oude testament te vernietigen, zoals we in het volgende belangrijke gedeelte zullen zien. Het offersysteem betekent dat Jezus woorden en ideeën zal gebruiken die ermee contrasteren als een middel om gerechtigheid voor God te verkrijgen. Hij zal het offer worden voor de zonden van de wereld, voor eens en voor altijd. Jezus spreekt echter soms tot de mensen op zo’n manier dat het schijnt dat de hele wet nog steeds van kracht is, maar in het evangelie van Matteüs openbaart hij geleidelijk aan dat hij het oude testament aan het herinterpreteren is en de visie van de mensen verhoogt tot zijn eigen woorden en geboden. Dat zijn ook de laatste woorden die hij spreekt voordat hij opgaat naar de hemel (Matteüs. 28:16-20). Jezus maakt een overgang van de oude verbond naar het nieuwe, en hij doet dit op zo’n manier dat mensen het kunnen begrijpen zonder het oude af te breken.

Ten tweede, Matteüs 5:20 zegt dat de gerechtigheid van Jezus’ leerlingen dat van de Farizeeën en schriftgeleerden moet overtreffen. Dit zijn twee verschillende groepen, maar vele schriftgeleerden waren Farizeeën. Deze laatstgenoemde groep kwam voort uit een ultragodsdienstige beweging, lang voordat Jezus was geboren. Zij waren niet-priesterlijk en toegewijd aan de mondelinge wet die gedragsregels die gebaseerd waren op de wet of de Thora verklaarde. Op één of andere manier was de mondelinge wet even bindend als de Thora – tenminste voor de gewone man, waarvan de meesten niet of nauwelijks konden lezen. Zij waren zeker geen deskundigen in de wet, zodat zij afhankelijk waren van hun leiders. Deze geleerden in de wet, werden vaak schiftgeleerden genoemd. Hun werk was niet zo zeer het kopiëren van oudtestamentische manuscripten als wel het onderwijzen in de Thora en de regels die daar bovenop gestapeld werden. Daar de burgerlijke wetgeving en de godsdienstige wetgeving hand in hand gingen, waren sommigen een soort advocaat die bijvoorbeeld de wet in een geschil konden uitleggen ( Carson, blz. 33-34; 87).

In het evangelie van Matteüs symboliseren de Farizeeën en leraren van de wet de uiterlijke daden om God te behagen en om rechtvaardig te lijken in de ogen van de mensen, terwijl zij innerlijke gerechtigheid vergaten. Bijvoorbeeld in Matteüs 23:1-38 spreekt Jezus zeven keer het woord “wee” over hen uit, door hun innerlijke en uiterlijke gerechtigheid met elkaar te vergelijken. Vers 25 zegt: “Wee jullie, schriftgeleerden en Farizeeën, huichelaars, de buitenkant van bekers en schalen spoelen jullie af, maar de binnenkant blijft vol roofzucht en onmatigheid.”

Dit tweede culturele feit is belangrijk omdat Jezus iedereen oproept tot een meer fundamentele gerechtigheid dan die van de leiders van deze twee godsdienstige groepen. Deze oproep is gebaseerd op Gods gerechtigheid die aan een ieder, die er om vraagt, vrijelijk wordt verleend door Christus’ offer aan het kruis, het hoogtepunt van het evangelie van Matteüs en van de andere drie evangelies.

De letterlijke context

De letterlijek context is verdeeld in twee gedeelten: het volledige evangelie van Matteüs en het gedeelte daarin genaamd de bergrede.

Het volledige evangelie van Matteüs is weergegeven in verhaalvorm. Onder inspiratie van de heilige Geest is er een wisselwerking tussen verschillende delen van het evangelie. Niets in het evangelie is een willekeurige verzameling van uitspraken en gebeurtenissen, maar het is, van het begin tot het eind, doelbewust en planmatig als een eenheid samengesteld. Dus zijn de structuur en de ontwikkeling belangrijk, niet alleen als individuele stukken – zoals zo vaak in de koran, waar de context niet altijd in het boek staat, maar in de asbabi noezoel (gelegenheid van de openbaring), die buiten de koran wordt gevonden. Het verhaal in het evangelie heeft een begin (Christus’ geboorte), een midden (zijn driejarig openbare optreden) en een culminerend einde (zijn dood en opstanding). Jezus openbaart geleidelijk en subtiel zijn prioriteit en gezag over het oude testament in dit verhaal, zonder de oudere tekst te kort te doen. Matteüs 5:17-20, onze doelverzen, moeten in deze uitgebreide context worden gelezen omdat Jezus de Hebreeuwse bijbel door dit goddelijke verhaal vervulde – en nog steeds vervult. Maar Matteüs 5:17-20 moet ook in de directe letterlijke context van de bergrede, aan het begin van Jezus’ openbare optreden, worden geïnterpreteerd.

De directe context van de bergrede in Matteüs 5:17-20 moet eerst worden onderzocht.

Jezus predikt tot zijn leerlingen op een berghelling. Hij bepaalt de ethiek en het juiste gedrag voor de leden van Gods koninkrijk. Eén aspect van de preek laat de tegenstelling zien tussen Jezus’ zienswijze en die van de legalistische mondelinge tradities en soms die van het oude testament zelf (Matteüs 5:21-48). Jezus laat het verschil zien: “Jullie hebben gehoord dat destijds is gezegd... maar ik zeg tegen jullie.” Dit betekent dat Jezus de tradities van de Thora herinterpreteert. Christenen lezen het oude testament als zodanig door de visie van Jezus. Onze doelpassage in Matteüs 5:17-20 laat dit contrast zien in Matteüs 5:21-48. Jezus kwam niet om de heilige tekst te ontmantelen, maar om het te vervullen op verschillende manieren, zoals die in het volgende belangrijke gedeelte wordt behandeld.

Matteüs 5:17-20 moet ook bekeken worden als onderdeel van het volledige evangelie, in de drie stappen.

Ten eerste moeten we ons herinneren dat aan het begin van de bergrede, Matteüs 5:18 zegt dat het oude testament niet zal verdwijnen zolang de hemel en de aarde bestaan en totdat “alles gebeurd zal zijn” (dit zijn sleutelwoorden die in het volgende gedeelte zullen worden verklaard). Aan het eind van de preek verplaatst Jezus de aandacht van de mondelinge tradities en het oude testament naar zijn eigen woorden – zonder echter het oude testament te kort te doen. Zijn laatste woorden in de preek tonen die verschuiving aan (Matteüs 7:24-26):

7:24 Wie deze woorden van mij hoort en ernaar handelt…. 26 En wie deze woorden van mij hoort en er niet naar handelt… ..

Jezus openbaart vroeg in zijn openbare optreden aan zijn discipelen dat zijn eigen woorden prioriteit beginnen te krijgen over alle woorden die in de heilige tradities en teksten staan vermeld.

Ten tweede, als herhaling, Matteüs 5:18 zegt dat het oude testament niet zal verdwijnen zolang de hemel en de aarde bestaan en “totdat alles gebeurd zal zijn.” Jezus zei dit aan het begin van zijn openbare optreden. Aan het eind van zijn optreden, maakt hij zijn triomfantelijke ingang in Jeruzalem waar God heeft verordend dat Jezus zou sterven. Hij voorspelt de vreselijke gebeurtenissen die vlak vóór de Laatste Dag zullen gebeuren (Matteüs 24:1-35). Hij bevestigt de zekerheid van zijn voorspellingen met woorden die de tekst in Matteüs 5:18 weerspiegelen. Matteüs 24:35 heeft een universeel aspect dat uitstijgt boven de lange verhandeling over de Laatste Dagen waarover hij daarnet sprak:

24:35 Hemel en aarde zullen verdwijnen, maar mijn woorden zullen nooit verdwijnen.

Het verschil tussen Matteüs 5:18 en 24:35 is subtiel, maar belangrijk. Matteüs 5:18 plaatst tijdsbeperkingen in het oude verbond. Zijn woorden zullen niet verdwijnen zolang de hemel en de aarde bestaan en “totdat alles gebeurd zal zijn” Aan de andere kant zegt Matteüs 24:35 dat de woorden van Jezus nooit zullen verdwijnen, zelfs wanneer de hemel en de aarde dat wel doen. Dit legt geen tijdsbeperkingen op zijn woorden. Zijn woorden nemen subtiel en rustig het gezag over van vorige heilige teksten.

Het derde en laatste stadium in de grotere letterlijke context vindt plaats na Jezus’ dood en opstanding (Matteüs 28:16-20). Het is onmogelijk om het belang van deze twee verstrengelde gebeurtenissen te overdrijven met betrekking tot zijn vervulling van het oude verbond. Door hen vervult hij de meeste beloften, maar nog steeds vervult hij andere. Sommige beloften zullen pas vervuld worden bij zijn tweede komst. Maar hijzelf luidt deze vervulling in. Hoe dan ook, na zijn dood en opstanding is zijn opdracht volledig en definitief. Hem is alle gezag in hemel en op aarde gegeven (dat hem tot veel meer maakt dan alleen maar een profeet). Voordat hij opstijgt naar de hemel draagt hij zijn discipelen op om uit te gaan en discipelen van alle volkeren te maken, hen te dopen in de naam van de Vader, de Zoon, en de heilige Geest.

Dan vertelt hij zijn discipelen welke woorden zij moeten onderwijzen aan de volkeren:

28:20 en hun te leren dat ze zich moeten houden aan alles wat ik jullie opgedragen heb.

De openbaring aan zijn discipelen van Jezus’ autoriteit over woorden is nu volledig. Hij draagt zijn discipelen op om vooral zijn woorden aan alle naties te onderwijzen. Maar het oude testament doet hij niet tekort – verre daarvan. Zijn aanhangers worden aangemoedigd – opgedragen – om het te lezen. Maar Jezus’ woorden hebben prioriteit in het leven van een christen. De discipelen lezen het oude testament door Christus’ woorden en de rest van het nieuwe testament. Een oud en wijs gezegde zegt: Het nieuwe is in het oude verborgen; het oude is in het nieuwe geopenbaard.

Deze drie stadia moeten niet verkeerd worden geïnterpreteerd. Het is niet zo dat Jezus groeit in gezag. Dat had hij altijd al. Het is eerder zo dat hij geleidelijk zijn gezag openbaart. Dat was zijn manier van doen. Nergens roemde hij over zijn ware aard als de zoon van God, maar hield dat grotendeels geheim. Hij accepteerde de populaire (maar uiteindelijk ontoereikende) titels van profeet, leraar en rabbi, maar aan zijn ingewijden en soms ook aan hen daarbuiten, openbaarde hij zijn ware status als de zoon van God (Matteüs 16:15-20 en 26:63-64).

Maar deze drie stadia laten een subtiele verschuiving zien van de oude verbond (zonder het te vernietigen) naar het nieuwe verbond en Jezus’ nieuwe leiderschap. Hij is bezig met het ontvouwen van Gods plan om de wereld te redden en dat doet hij geleidelijk aan.

Nu terug naar het begin van Jezus’ openbare optreden, waar hij voor het eerst het oude testament zodanig bespreekt dat zijn discipelen het kunnen begrijpen. Het oude verbond is volledig van kracht tijdens de bergrede, en hij verplaatst hun aandacht geleidelijk naar het nieuwe verbond.

Een exegese van Matteüs 5:17-20

Matteüs 5:17-20 wordt het best geanalyseerd vers bij vers, soms zin voor zin, en zelfs woord voor woord.

17 Denk niet dat ik gekomen ben om de Wet of de Profeten af te schaffen. Ik ben niet gekomen om ze af te schaffen, maar om ze tot vervulling te brengen.

Antinomianisme betekent zich tegen de wet verzetten die het leven regelt. Jezus was geen antinomiaan. Hij was niet tegen de wet. Als godsvruchtige jood eerde hij de wet. Maar hij moest de verandering doorvoeren van de oude verbond naar het nieuwe verbond, van de wet van Mozes naar de wet van Christus. Dat is zijn opdracht.

De volgende drie zinnen en de woorden in vers 17 zijn belangrijk om dit vers te begrijpen.

Ik ben gekomen: Deze woorden maken Christus in alle vier verzen tot middelpunt. Dit komt overeen met het thema van de vier evangeliën. Hij is het die het oude testament door zijn zondeloze leven vervult. Hij is het die de profetieën vervult door zijn eerste komst. Hij vervult ze door zijn dood en opstanding. Hij is het die ze vervult door de totstandbrenging van zijn wereldwijde kerk. En hij zal ze vervullen bij zijn tweede komst.

Afschaffen: deze vertaling past hier in de letterlijke context, maar het drukt niet de volledige betekenis uit. Het Griekse woord is kataluô, waarvan de primaire betekenis is “vernietigen, ” “met de grond gelijk maken,” “ontmantelen” als in een huis of een tempel of “een steen van een gebouw verwijderen.” Het wordt gevonden in de context van het vernietigen van de tempel in Jeruzalem (Matteüs 24:2; 26:61). Maar buiten het nieuwe testament in een letterlijke context, kan het ook betekenen om niet een wetje hier of daar te herroepen, maar de hele wet in één keer, dus het vernietigen van het volk van God (2 Makkabeeën 2:22; 4:11; 4 Makkabeeën 5:33) (Meier pag. 70). Matteüs 5:17 onthult dit. Jezus vernietigt niet de wet als een geheel, maar hij vervult gedeeltes daarvan, zoals bijvoorbeeld het offeren van dieren.

Misschien kan een illustratie of analogie helpen. Laten we veronderstellen dat een oud huis het oude verbond van de Schrift vertegenwoordigt, en een nieuw huis het nieuwe verbond van Christus’ openbare optreden en het nieuwe testament. Christus breekt het oude huis niet af, maar houdt het intact. In plaats daarvan, bouwt hij zijn nieuwe huis ernaast en verbindt het er zelfs mee, en zij delen dezelfde goddelijke fundering. Christenen leven in het nieuwe huis dat indrukwekkender en groter is en dat nieuw meubilair heeft. Zij mogen het oude huis binnen treden. Dat wil zeggen zij mogen de Psalmen, Spreuken, Profeten, de geschiedenis, de Thora etc. lezen. Zij kunnen leren van de verhalen en de principes daarin, net zoals een bezoeker aan het oude huis kan leren en genieten van het oude meubilair en de oude architectuur. Maar het oude huis houdt hen niet binnen. Zij wonen in het nieuwe huis.

Alle analogieën gaan mank en in dit geval vertegenwoordigt het nieuwe huis niet het natuurlijke verband met het oude huis (zoals een boom, verg. Romeinen 11:11-24). Ook moet de analogie niet verkeerd worden geïnterpreteerd. Het oude huis vertegenwoordigt niet het huis dat op zand is gebouwd, noch vertegenwoordigt het nieuwe huis het huis dat op de rots is gebouwd (Matteüs 7:24-27). Zowel het oude testament als het nieuwe testament deelt dezelfde fundamentele basis van goddelijke inspiratie. Maar de analogie laat zien dat het oude huis niet afgebroken maar bewaard moet worden, terwijl het nieuwe huis ernaast kan staan of er zelfs mee verbonden kan zijn. Jezus was een timmerman in zijn aardse leven en nu is hij, bij wijze van spreken, een geestelijke timmerman.

Vervullen: Dit woord betekent het voltooien een belofte, een profetie of een voorspelling. Het oude verbond is tot het nieuwe verbond wat een belofte is tot een vervulling. Het oude testament bevatte types en schaduwen, die hun volledige betekenis en essentie in Christus vinden. Jezus, in zijn komst naar de aarde, is de belichaming van die vervulling.

Wat zijn enkele van die gebieden of thema’s in het oude testament die Christus vervult? De volgende vijf voorbeelden zijn representatief.

(1) In de Thora worden drie belangrijke traditionele onderdelen vervuld: het morele, het gerechtelijke, en het ceremoniële.

Als eerste vervult Jezus de morele wet. Dit is de basis van het oude testament. Dit eiste dat Gods volk de geboden moest onderhouden, maar konden zij dat ook? Zelfs de vroomste mensen zijn dan misschien goed, maar zij zijn niet goed genoeg. Echter, Christus met zijn zondeloos leven vervult alle wetten omdat hij in volmaakte liefde wandelde. Een wetgeleerde die Jezus op de proef wilde stellen, vroeg hem eens, wat het grootste gebod was. Jezus antwoordde:

“Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand.” Dat is het grootste en eerste gebod. En het tweede is daaraan gelijk: “heb uw naaste lief als uzelf.” Deze twee geboden zijn de grondslag van alles wat er in de Wet en de Profeten staat. (Matteüs 22:37-40).

Jezus vervulde beide geboden volmaakt. Nu vragen wij om zijn Geest zodat wij hetzelfde kunnen doen, altijd afhankelijk van zijn liefde en genade wanneer wij falen.

Sommige christelijke geleerden en geestelijken geloven dat de tien geboden nog steeds van kracht zijn omdat zij de essentie van de morele wet bevatten. Dat is een aannemelijke interpretatie. Maar het is wellicht beter als alle christenen als doel hebben hun naaste lief te hebben. Dat is de beste manier om de hele morele wet van gehoorzaamheid aan Christus te vervullen. In Romeinen 13:8-10 herhaalt de, door de heilige Geest geïnspireerde, apostel sommige van de tien geboden (bv. pleeg geen overspel, moord niet, steel niet en begeer niet), maar hij eindigt met “liefde is de vervulling van de wet.” (vers 10).

Ten tweede, Jezus vervult het ceremoniële of rituele aspect van de Thora.

Aäron was de belangrijkste hogepriester van de oude verbond, maar hij kan niet worden vergeleken met de grote hogepriester [Jezus Christus] van het nieuwe verbond. Aäron ging de aardse tabernakel binnen, maar Christus ging de hemel binnen. Aäron ging één keer per jaar naar binnen, maar Christus voor altijd... Aäron bracht vele offers, Christus slechts één [zichzelf]. Aäron offerde voor zijn eigen zonde, Christus alleen voor de zonden van anderen ( MacArthur, pag. 258).

Naast de verzoening- of bloedoffers, mogen christenen eten wat ze willen (Marcus 7:14-19). Als zij vrijwillig willen afblijven van traditioneel onreine dieren zoals varkens, dan zijn zij daar vrij in. Maar dit is geen vereiste van Christus of de schrijvers van het nieuwe testament. In Christus is alle voedsel ritueel rein. Nadat hij opging naar de hemel zond hij een visioen naar Petrus over dieren die gereinigd werden. Een stem uit de hemel zei tegen de leidende apostel: “Noem niets onrein wat God gereinigd heeft.” (Handelingen 10:15)

Ten derde, Jezus vervult het gerechtelijke aspect van de Thora. Zijn dood aan het kruis verwijdert de doodstraf voor zonden zoals homoseksualiteit en vloekende volwassenen. Zijn dood neemt hun plaats in omdat de goddelijke toorn voor de zonden van de mens op hem aan het kruis werd overgedragen. Misdadigers zoals dieven en moordenaars moeten gestraft worden in overeenstemming met de rechtvaardigheidsprincipes van de betreffende wetgeving. Maar hun zonden kunnen worden vergeven terwijl zij de rechtvaardige consequenties van hun misdaden ondergaan. Jezus en de schrijvers van het nieuwe testament wilden gerechtigheid nooit te niet doen.

(2) Christus vervulde een geografische belofte. God gaf het land Kanaän aan Abraham, de vader van de oude Hebreeërs (Genesis 17:8). Die belofte werd herhaald aan Mozes (Exodus 6:4). Jozua, de opvolger van Mozes, besteedde het grootste deel van zijn latere leven met het zuiveren van het land van de corrupte Kanaänieten. Jezus zegt echter in Matteüs 28:18-20 dat hij zijn discipelen naar alle volkeren stuurt. Hij verheft zijn visie boven dat van een klein geografisch gebied, naar de gehele wereld. Nu worden christenen opgeroepen tot geestelijke oorlogvoering (geen militaire oorlogvoering) door het evangelie aan iedereen te verkondigen. Het roepen van de eerste Jozua na Mozes is geestelijk vervuld door de latere Jozua – Jezus’ naam in Hebreeuws betekent Jozua.

Inleiding.
Uit de diverse reacties die ik al heb ontvangen naar aanleiding van het onderwerp drie-eenheid (en de andere onderwerpen op deze site) is mij gebleken dat de bijbelkennis van de gemiddelde christen nogal eens flink te wensen overlaat. Met als gevolg dat men meer dan eens geneigd is om gewillig na te pruimen wat anderen al hebben voorgekauwd, ook als de bijbel iets heel anders leert. Naast de positieve reacties op dit onderwerp kreeg ik dan ook, het was te verwachten, knallende kritiek. Waarbij de toon van het verhaal zich ergens bevond tussen een ordinaire scheldpartij en vroom gezwets. Daarnaast bleek dat men nogal eens geneigd is om de uitleg op deze pagina te bestempelen als een ontkenning van het bestaan van de Heilige Geest en dit is voor mij een aanwijzing dat men, met de stekels overeind, al bij voorbaat reageert zonder het hele onderwerp eerst grondig te hebben bestudeerd. Dat laatste werd me weer eens heel duidelijk toen ik op één van de vele forums het volgende commentaar op mijn website las: “Deze site wijst Jezus af als God.... ik wil niet heel naar doen... maar dat is je reinste ketterij (geloof je me niet? Kijk maar eens onder kopje de drie-eenheid wat is er mis mee?), moet je de rest dan geloofwaardig noemen?” Einde citaat. Wie deze pagina gelezen heeft zal echter moeten erkennen dat hier aan de goddelijkheid van Jezus absoluut niet wordt gesleuteld. Dat is dan ook beslist niet het onderwerp van deze pagina. Op twee andere pagina's van deze site ('Het raadsel van Jahweh' en 'Het kruis gepasseerd') wordt daarentegen de goddelijkheid van Jezus vanuit de bijbel aangetoond en worden een aantal ontkenningen van Jezus' goddelijkheid aan de schandpaal gespijkerd. De zojuist genoemde kritiek: “deze site wijst Jezus af als God” doet het sterke vermoeden rijzen dat de persoon in kwestie die andere twee pagina's helemaal niet heeft gelezen en van deze pagina slechts de titel. Alsof het allemaal veel te veel moeite kost om een pagina als deze helemaal door te spitten terwijl men er desondanks vanuit de losse pols een geloofwaardig oordeel over denkt te kunnen geven. Snel oordelen is zo gemakkelijk! Dus lezer: lees het eerst maar eens, denk er een poosje over na en reageer desgewenst daarna pas.

Wat mij is opgevallen bij het bestuderen van de uitleggingen die op grond van veel bijbelteksten zouden moeten aantonen dat de leer van de drie-eenheid wel degelijk bijbels is, is het opmerkelijke feit dat er wordt voorbijgegaan aan het conflict dat bestaat tussen deze leer en het evangelie van Jezus Christus zoals ons dat in het Nieuwe Testament wordt verklaard, terwijl ook Jezus' eigen uitspraken worden genegeerd. In plaats daarvan wil men ons met veel kunst en vliegwerk onder andere doen geloven dat uit de grammatica van de diverse teksten is op te maken dat daarin wel degelijk het fundament gevonden kan worden voor het drie-eenheiddogma. Dit soort twijfelachtige verklaringen lokken alleen maar schemerige welles nietes conflicten uit. Voor alle volledigheid: het wel of niet aanhangen van of geloven in een drie-eenheid heeft niets te maken met het wel of niet behouden zijn. Anders gezegd: het feit dat iemand in de drie-eenheid gelooft betekent niet dat zijn behoudenis daardoor op het spel staat maar wel dat er een hindernis is opgeworpen die de mens ervan kan weerhouden om de waarheid van het evangelie, zoals Jezus dit bracht, te gaan zien. De behoudenis is daarom ook beslist niet het onderwerp van deze pagina.

Het werkelijke doel van het drie-eenheiddogma, zoals dat het christendom is binnengesmokkeld, is de aandacht af te leiden van die ene Naam door wie wij behouden kunnen worden, Jezus Christus. Door die Naam te vervangen door een “Goddelijke drie-eenheid” die aanbeden behoort te worden, is het hart uit evangelie van Jezus weggesneden. En dáár gaat mijn uitleg dus in werkelijkheid over! Met als doel de aandacht te vestigen op de sluipmoordenaar die achter dit geraffineerde dogma schuilgaat.
Er zijn in de loop der eeuwen vele struikelblokken op de weg van Gods volk gegooid die het christendom tot op de dag van vandaag kreupel en krachteloos hebben gemaakt. Zoals de eeuwenlang aanvaarde leringen die zowel in het rooms katholieke als in het protestantse kamp hun duizenden hebben verslagen en aan de ketting hebben gelegd. Het huidige christendom staat namelijk bol van de “heilige” huisjes en deze huisjes belemmeren de toegang tot het werkelijke evangelie van Jezus Christus. Daarom hoop ik met dit artikel te bereiken dat de ogen van de lezer daarvoor mogen opengaan. Er is al veel te lang afgeweken van het evangelie dat Jezus aan Zijn discipelen leerde. Dat is dan ook de reden geweest dat ik de stoute schoenen heb aangetrokken om de leer van de drie-eenheid, waarbij ik sowieso al vele jaren mijn vraagtekens heb gehad, grondig onder de loep te nemen en te ontmaskeren.

Om te beginnen heb ik de nodige achtergrondinformatie bij elkaar geveegd om zodoende de oorsprong van het drie-eenheiddogma nader te kunnen bekijken en de wijze waarop dit dogma aan al die andere dogma's binnen het “christendom” is toegevoegd. Daaraan heb ik dan ook in de eerste helft van deze pagina aandacht besteed. Daaropvolgend heb ik de nadruk echter vooral gelegd op het bestuderen van wat de bijbel ons heeft te zeggen omdat uitsluitend de boodschap van het evangelie van Jezus het laatste woord hierover heeft.

Het ontstaan van het drie-eenheiddogma.

In het bijbelboek Openbaring wordt veel aandacht besteed aan de grote stad Babylon, de grote hoer. Dit is de benaming voor de valse kerk die in de eindtijd tegenover de ware gemeente van Jezus Christus staat. De geestelijke oorsprong van dit Babylon ligt in het oude Babylon dat ooit door de achterkleinzoon van Noach werd gesticht, namelijk ene Nimrod. Met de oorsprong van het hedendaagse Babylon doel ik op de opkomst van het occultisme en de tovenarij tijdens de periode vlak na de zondvloed in het door Nimrod gestichte Babylon. Deze ontwikkeling liep uit op de torenbouw van Babel maar door Gods ingrijpen door middel van de Babylonische spraakverwarring werden de occultisten van Babel verstrooid over de hele aarde, zoals we kunnen lezen in Genesis 11:8: “Zo verstrooide de Here hen vandaar over de gehele aarde, en zij staakten de bouw van de stad”. Het occultisme van het oude Babylon verspreidde zich sindsdien over de hele aarde en is ook terug te vinden in het Babylon van nu, de valse kerk, waarover we lezen in het bijbelboek Openbaring. Dit occultisme is zo vervlochten met de leer van het hedendaagse Babylon dat tot in alle hoeken en gaten ervan de geestelijke erfenis van het oude Babylon aanwezig is. Een onderdeel van die erfenis is de leer van de drie-eenheid.

Van de stichter van het oude Babylon, Nimrod, wordt in Genesis 10:8 gezegd: “Deze was de eerste machthebber op de aarde”. Naar het schijnt was hij getrouwd met zijn moeder, genaamd Semiramis. Deze vrouw was een tovenares die na de dood van Nimrod een zoon kreeg. Deze kreeg de naam Tammuz. Ze kreeg het voor elkaar om het goedgelovige volk te doen geloven dat deze uit hoererij geboren zoon Nimrod's zoon was. Volgens haar zeggen was Nimrod als geest teruggekeerd en had hij bij haar nieuw leven verwekt. Merk de treffende gelijkenis op met het geboorteverhaal van Jezus. Ze kreeg het ook voor elkaar dat Nimrod als zodanig als een god werd vereerd die voortleefde in zijn “zoon” terwijl zij zelf als godin vereerd wilde worden. In het bijbelboek Jeremia wordt melding gemaakt van het feit dat het volk Israël zich bezighoudt met de verering van deze “hemelkoningin”. Dat vinden we terug in bijvoorbeeld Jer. 44:16-19 waar staat: “Wat het woord betreft, dat gij (Jeremia) tot ons in de naam des Heren gesproken hebt, wij zullen niet naar u luisteren; maar wij zullen voorzeker doen alles wat wij uitgesproken hebben, en offers ontsteken voor de koningin des hemels en haar plengoffers brengen, zoals wij gedaan hebben, wij en onze vaderen, onze koningen en onze vorsten, in de steden van Juda en op de straten van Jeruzalem”. Deze afvallige Joden bleven hardnekkig al de waarschuwingen negeren die al door diverse profeten waren geuit. Dezelfde hardnekkigheid is er de oorzaak van dat ook nu nog massaal wordt afgeweken van het evangelie van Jezus.

In deze vorm zag de eerste drie-eenheid het levenslicht, namelijk in het trio: Nimrod-Semiramis-Tammuz. Het is opvallend dat het volk Israël, zo blijkt uit het voorgaande tekstgedeelte, zich hoofdzakelijk bezighield met de verering van het vrouwelijke deel van deze drie-eenheid, dus met deze hemelkoningin Semiramis, die bovendien in de loop der geschiedenis onder verscheidene namen telkens weer is terug te vinden in heel wat heidense religies. Dat ondervond ook de apostel Paulus in Handelingen 19. Paulus probeerde daar het evangelie over te brengen op de Efeziërs maar die wensten geen concurrentie voor hun godin, zoals blijkt uit vers 33 en 34: “En uit de schare gaf men inlichtingen aan Alexander, die de Joden naar voren geschoven hadden, en Alexander wenkte met de hand en wilde een verdedigingsrede houden voor het volk. Maar toen zij bemerkten, dat hij een Jood was, ging er een geroep van allen op, wel twee uren lang: Groot is de Artemis der Efeziërs!” Ook heden wordt in de rooms katholieke kerk deze hemelkoningin nog aanbeden, al gebeurt dat nu wel onder de naam Maria. Waarover verderop meer.

Hoe sloop dit dogma het christendom binnen?

De roomse leer en het Concilie van Nicea.

De geschiedenis leert ons dat Egypte rond het begin van onze jaartelling was ingelijfd in het Romeinse rijk. Uit de gegevens die bekend zijn over de cultuur en de religies van de Romeinen in de eerste vier eeuwen van onze jaartelling weten we dat in dit Romeinse rijk een aantal religies wedijverden om de gunst van het volk. Dit waren o.a. het christendom en de uit Egypte geïmporteerde Osiris-Isis-Horus mythe. Door keizer Caligula werd in het jaar 38 in Rome een Isis-tempel geopend. Daarmee werd de verering van de Egyptische godin Isis in het Romeinse rijk een feit. Toen in de vierde eeuw keizer Constantijn zich tot het christendom “bekeerde” maakte hij het christendom tot staatsgodsdienst waardoor de andere religies van het toneel verdwenen. Tenminste, zo leek het. In werkelijkheid werden er diverse elementen uit deze heidense religies, die in die tijd het Romeinse leven beheersten, geruisloos overgenomen door het opkomende rooms Katholicisme en ingelijfd in de roomse leer.

Tijdens het Concilie van Nicea in het jaar 325 werd de basis gelegd voor de drie-eenheid zoals deze in het christendom gestalte zou krijgen. Dit Concilie van Nicea werd bijeengeroepen door de al genoemde keizer Constantijn die zich, naar men beweert, tot het “christendom” zou hebben bekeerd terwijl hij (zoals wordt aangenomen) tot zijn dood gelijktijdig (hoge)priester van een heidense religie bleef. Zijn bedoeling was om kerk en staat tot een eenheid te maken om op die manier de kerk als een instrument te kunnen gebruiken voor het bereiken van de eenheid binnen het Romeinse keizerrijk. Om daardoor zijn eigen macht als keizer zeker te kunnen stellen. Tijdens dit Concilie werd de twee-eenheid vastgelegd en werd eveneens de Jodenhaat aangewakkerd. In zo'n klimaat worden maar al te gauw besluiten genomen die voor God een gruwel zijn. Door dit feit alleen al wordt de religieuze waarde van een dergelijke bijeenkomst zeer twijfelachtig!! Op het Concilie van Constantinopel in het jaar 381 werd deze twee-eenheid uitgebreid naar de drie-eenheid doordat de Heilige Geest er aan werd toegevoegd. En zo werd het trio Vader-Zoon-Heilige Geest compleet. Een trio dat naast het al genoemde trio Nimrod-Semiramis-Tammuz zijn plaats had gekregen in de roomse leer, terwijl dit laatste trio nu bekend is onder de namen Heilige Geest-Maria-Jezus. Er is dus geen sprake van één maar van twee drieëenheden. Waarover verderop meer.

Zo rond de tijd van keizer Constantijn had het christendom de andere religies in het Romeinse rijk verdrongen, of misschien beter gezegd: ingelijfd. Op dit punt aangekomen moeten we vaststellen dat er fanatiek werd gerotzooid en gesleuteld aan het evangelie van Jezus, dat daardoor uiteindelijk beslist niet meer overeen kwam met het evangelie dat Jezus ooit aan Zijn discipelen leerde. De aangepaste religie die ervoor in de plaats kwam werd in elkaar geschroefd door mensen die zich voornamelijk druk maakten om hun eigen machtspositie en dat terwijl Jezus toch aan Zijn discipelen duidelijk maakte dat wie onder hen de eerste wilde zijn, bereid moest zijn om te dienen. Dat vinden we in Matth. 20:25-27: “Doch Jezus riep hen tot Zich en zeide: Gij weet, dat de regeerders der volken heerschappij over hen voeren en de rijksgroten oefenen macht over hen. Zo is het onder u niet. Maar wie onder u groot wil worden, zal uw dienaar zijn, en wie onder u de eerste wil zijn, zal uw slaaf zijn”. Dat laatste kan van ene keizer Constantijn beslist niet gezegd worden. Men zou zich daarom terecht kunnen buigen over de vraag of het “christendom” door zijn toedoen het Romeinse staatsbestel binnendrong of dat in werkelijkheid de heidense Romeinse staat bij het “christendom” werd ingelijfd. Dit laatste is namelijk het geval, met alle rampzalige gevolgen van dien. In feite hebben we dus te maken met de romeins katholieke kerk! Dit feit wordt enigszins verdoezeld door te spreken van de rooms katholieke kerk. De realiteit is echter dat de rooms katholieke leer honderd procent heidendom is, met een “christelijk” kleurtje.

Volgen we de ontwikkelingen die sindsdien hebben plaatsgevonden dan is de conclusie daaruit dat het van oorsprong heidense dogma van de drie-eenheid ook tijdens de reformatie als een computervirus geruisloos is mee gekopieerd zodat ook in de protestantse kerken tot en met de pinkstergemeenten en het “volle evangelie” tot op de dag van vandaag deze misleiding wordt geloofd. Die reformatie kwam namelijk op gang nadat Maarten Luther bepaalde elementen van de roomse leer (terecht) in twijfel trok. Het dogma van de drie-eenheid zat daar echter niet tussen zodat tijdens de daaropvolgende reformatie dit dogma compleet aan de aandacht kon ontsnappen.

Restant van een verloren kennis?

Er wordt door verdedigers van de “christelijke drie-eenheid” als argument aangevoerd dat de heidense volken sinds mensenheugenis het idee van een goddelijke drie-eenheid vereerden omdat dit een restant zou zijn van hun verloren kennis van de enige God uit wie de mensheid is voortgekomen. Maar zoals de apostel Paulus scheef in Efeze 4:17-18 is een mogelijk restant van deze kennis uitgesloten. Hij schrijft daar: “Dit zeg ik dan en betuig ik in de Here, dat gij niet langer moogt wandelen zoals ook de heidenen wandelen, in de ijdelheid van hun denken, verduisterd in hun verstand, vervreemd van het leven Gods om de onwetendheid, die in hen heerst, om de verharding van hun hart”. Wat Paulus hier stelt is dat de kennis van God en van Zijn wezen en karakter bij de heidenen niet meer terug te vinden is. In 1 Cor. 12:2 doet hij er nog een schepje bovenop als hij schrijft: “Gij weet, dat gij, toen gij nog heidenen waart, u blindelings naar de stomme afgoden liet heen drijven”. Als mensen zo diep zijn gezonken dat ze als vee naar hun bestemming worden gedreven zijn ze in een situatie beland waarin ze niet zelf meer keuzes maken maar waarin die keuzes voor hen worden gemaakt. Het is niet moeilijk te vatten dat de overste van deze wereld in zo'n situatie de touwtjes al stevig in handen heeft. En wij hoeven er absoluut niet op te rekenen dat die zijn best zal doen om die heidenen de kennis van hun Schepper bij te brengen. Veeleer zal hij zich tot het uiterste inspannen om de nog aanwezige restanten aan kennis die de Schepper in de mens heeft gelegd systematisch weg te vegen. Dit wordt nog eens bevestigd door wat Paulus hierover schreef in 2 Cor. 4:3-4: “Indien dan nog ons evangelie bedekt is, is het bedekt bij hen, die verloren gaan, ongelovigen, wier overleggingen de god dezer eeuw met blindheid heeft geslagen, zodat zij het schijnsel niet ontwaren van het evangelie der heerlijkheid van Christus, die het beeld Gods is”.

Het is desondanks wel zo dat de mens door de ingeschapen behoefte aan het goddelijke van nature openstaat voor de bovennatuurlijke zaken waardoor er een voortdurende zoektocht blijft bestaan naar de geestenwereld en de daar aanwezige “goden”. En er zijn werkelijk (af)goden in menigte. Waardoor de mens regelrecht in de armen loopt van de grote tegenstander, zolang de kennis van de ware God verborgen blijft. En één van die verborgenheden was het wezen en de oorsprong van de Zoon. Die kennis werd pas door Johannes de Doper bekend gemaakt toen hij riep dat het Koninkrijk Gods was nabij gekomen, namelijk in de persoon van Jezus Christus. Het geloof in een nog aanwezig restant van de kennis over een “drie-eenheid” is daarom op grond van de bijbel niet hard te maken. Sterker nog: het is complete onzin en een camouflagetruc om de duistere praktijken van de roomse kerk voor het daglicht te verbergen. Deze religie heeft systematisch het evangelie van Jezus vervangen door heidense tradities en dogma's waaronder de leer van een “goddelijke drie-eenheid” die aanbeden dient te worden.